Στους «Φευγάτους»

 Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 Ο ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

      Ο Ναός των Αγγέλων

   Στο Ναό των «Παθών των Αγγέλων»,
λιτανεύει η Δόξα θλιμμένη,
στο χιτώνα της φρίκης ντυμένη,
καρτερώντας το βάναυσο μέλλον.

   Πικραμένη η Αξιοσύνη
διευθύνει μες στην τραγωδία,
ταπεινά, τη σεπτή χορωδία,
τραγουδώντας για τη Ρωμιοσύνη.

   Οι Αγγέλοι τραβούν το χορό τους,
χέρι - χέρι, στο δράμα εκείνο,
ψάλλουν τον Επιτάφιο Θρήνο
και περιμένουν το λυτρωμό τους.

   Το μαρτύριό τους, χαραγμένο
με πλατιές μελανιές στο λαιμό τους,
προσδοκά λίγο φως στο βωμό τους,
που κρατούν οι καιροί μας κρυμμένο.

   Στα κελιά τους σαπίζουν δεμένες
η δειλία των δούλων του μίσους
κι η ντροπή του ρακένδυτου ήθους,
μοναχές και περιφρονημένες.

   Οργισμένη η Νέμεση στέκει
στον κλοιό των συρματοπλεγμάτων,
αγρικά τους τριγμούς των μνημάτων
και βροντάει σαν αστροπελέκι!

   Η αγχόνη, μες στην ταραχή της,
πάν’ απ’ το στοιχειωμένο πηγάδι,
αναπολεί, βουβή στο σκοτάδι,
την αδυσώπητη ενοχή της.

   Ο σκληρός δεσμοφύλακας μένει
με το πείσμα καταρρακωμένο,
με το γόητρο του πληγωμένο
και την αλαζονεία κομμένη.

   Φεύγοντας άφησε, σαν κατάρα,
τα πικρόχολα συμπλέγματά του
-να θυμίζουνε την αφεντιά του-
μήπως φύγει ποτέ η αντάρα!...

   Έγραψε ύπουλη διαθήκη,
για τους δόλιους του κληρονόμους,
δένοντας με αγκάθια στους ώμους
των Αγγέλων βαριά «υποθήκη»!

                                      Αθήνα, 8-5-1994

 Ένας «ΦΕΥΓΑΤΟΣ»  Άγγελος 

          Στους «Φευγάτους»

     Θύμηση και τιμή είν’ αυτές οι αράδες,
σ’ όσους βαδίζουν σ’ ευγενικές καταχτήσεις,
αντιμάχονται τ’ άνομα τετελεσμένα,
προσπερνούν τους πειρασμούς και τις εξαρτήσεις,
αψηφούν τις φουρτούνες και τις συμπληγάδες
και δαμάζουν τα κακεντρεχή πεπρωμένα.

     Σε αυτούς που δεν παίρνουν τον εύκολο ρόλο,
με σημαία το δίκιο τους, δίχως φενάκη,
κουβαλάνε στην πλάτη, δεμένη, την μπόρα,
επιμένουν να βρουν τη δική τους Ιθάκη
και αρνούνται με πείσμα, να θρέψουν το δόλο,
σ’ ένα ταξίδι που ’χει μονάχ’ ανηφόρα!

     Στους μικρούς που αντιστέκονται στους μεγάλους,
στους διωγμένους που δεν απαρνιούνται τη γη τους,
στους δαρμένους που ξεσπάνε σαν πρωτοβρόχι,
στους αγνούς π’ αγρικούν τη φωνή της ψυχής τους,
στους «Φευγάτους» που στέλνουν κουράγιο στους άλλους,
στους θνητούς που δε λένε στο θάνατο: «όχι!».

Αθήνα, 17-12-1997